Portretten van Groene Engel: in gesprek met Robin Borneman
Dit jaar vieren we het 25-jarig jubileum van Groene Engel, een mijlpaal vol herinneringen, verhalen en muzikale hoogtepunten. Ter ere van dit bijzondere moment wordt er een jubileumboek geschreven door Jeanny Smeets, waarin we terugblikken op een kwart eeuw aan geschiedenis. We delen alvast een voorproefje uit het boek: interviews met de mensen die Groene Engel hebben gevormd, van artiesten en medewerkers tot trouwe bezoekers. Laat je meevoeren door hun unieke verhalen en ontdek hoe ons cultuurpodium door de jaren heen is uitgegroeid tot een bruisende plek vol inspiratie. We trappen af met het interview dat Jeanny hield met Robin Borneman!
Het veelzijdige muzikale pad van Robin
Robins winnende vertolking van Soldier On van Di-Rect bij talentenjacht We Want More leverde hem in 2022 bekendheid op bij het grote publiek. Althans in Nederland. Al in 2013 ontdekte het Amerikaanse Trans-Siberian Orchestra hem namelijk via YouTube en sindsdien tourt hij elke winter met dit rockoperagezelschap langs enorme stadions in de VS. Zijn oudste fans kenden Robins veelzijdigheid al langer. In 2008 leerden ze hem kennen toen hij in zijn thuisstad Oss voor het eerst op het podium van Groene Engel stond. Als singer-songwriter, gewapend met alleen een gitaar, met de tegelijk breekbare en krachtige liedjes over eenzaamheid en verloren zielen die we kennen van zijn Folklore-trilogie. En als de expressieve frontman van Dearworld die met haar dansbare elektropop ook door Robins enthousiasme op het podium razendsnel de reputatie van een livesensatie kreeg. Een gesprek over zijn muzikale pad met de muzikant die al deze muziek in zich verenigt.
Toch maar geen episch album
Als ik Robin spreek, zijn de opnames voor zijn nieuwe album, Flora, bijna afgerond. “Ik ga morgen de laatste liedjes in zingen en dan staat alles erop”. Opnieuw de diepzinnige luisterliedjes die we van Robin gewend zijn. Toch leek het daar even niet op. “Die tv-show winnen was voor mij echt een boost. Ineens trokken mijn shows meer publiek, kon ik in Paradiso en Rotown spelen. Om dat vast te houden probeerde ik muziek te maken voor een breder publiek dan mijn duistere, filmische folk. Zo begon ik aan een episch album over tijdreizen en het universum. Een enorme productie, helemaal alleen. En het moest en zou af, maar dat lukte niet.
Eigenlijk was het een mooi album, maar ik bleef maar aan die nummers tweaken. Die waren alleen het probleem niet. Dat zat vanbinnen: ik was met de verkeerde motivatie aan dit project begonnen. Het duurde een jaar om daar achter te komen. Toen heb ik mijn gitaar gepakt en geprobeerd terug te gaan naar mijn gevoel. Met alleen een gitaar en mijn stem muziek maken. Ik was vergeten dat ik daar überhaupt goed in was. Het ene na het andere nummer schreef ik. En nog steeds. Ik ben nog nooit zo geïnspireerd geweest. Dat hoor je op mijn laatste album, ‘Flora’. Robin lacht: “Helaas, ik ben geen David Bowie, kan mezelf niet zomaar heruitvinden.
Inspiratie uit natuur en symboliek
Dat gevoel is voor Robin heel belangrijk en dat hoor je in zijn liedjes terug. Zijn krachtige stem geeft uitdrukking aan de emoties die aan zijn teksten ten grondslag liggen. “Ik wist altijd al dat ik veel inspiratie haalde uit de natuur en symboliek. Inmiddels ben ik erachter dat hetzelfde geldt voor empathie en compassie. Veel van mijn liedjes gaan over verloren zielen of over mezelf in een eenzame context. Samen muziek maken vind ik ook fijn: dat is heel intens en je hoeft niet zelf alle beslissingen te nemen. Dan kan ik ook prima onbezorgd liedjes schrijven, in allerlei genres. Maar als ik echt voor mezelf schrijf, bevatten ze vaak iets persoonlijks. Iets poëtischer, altijd een sprankje melancholie. Misschien vertrouw ik totale onbezorgdheid gewoon niet helemaal.” Lachend: “Dan klopt er iets niet.”
Na het uitkomen van zijn nieuwe album speelde Robin in 2024 zowel in een uitverkochte Lievekamp als in een uitverkochte Groene Engel. Gelukkig vindt ook naar zijn eigen, intieme muziek een steeds groter publiek haar weg. Dat dat ook nog eens aandachtig luistert, is allesbehalve vanzelfsprekend. “Misschien heeft het te maken met de urgentie die ik met mijn muziek probeer over te brengen. Spelen doe ik met een soort warrior mindset: ‘Dit is wat ik doe, nu is het moment. Het komende uur is van mij en daarin ga ik deze nummers waar ik zelf veel liefde voor voel met mijn publiek delen. Een verhaal dat ik simpelweg moet vertellen.”
De aandachtige stilte maakt me blij
Juist daarom heeft Robin zichzelf lang niet als muzikant gezien. “Dat muziek mijn medium is, voelt toevallig. Tot ik op mijn 15e een gitaar kreeg omdat ik van Nirvana hield, tekende ik de hele dag. Ik zie mezelf als een verhalenverteller en knutselaar. Van muziektheorie heb ik weinig verstand, ik doe echt alles op gevoel.” Toch lijkt het erop dat het publiek juist dat in zijn muziek zo waardeert. “Blijkbaar staan mensen open voor wat ik te vertellen heb en luisteren ze daarom echt als ik speel. Als ze dat niet zouden doen zou mijn verhaal ook niet overkomen. Die aandachtige stilte maakt me dus blij. En heel dankbaar.”
Dit interview komt uit het jubileumboek waar Jeanny Smeets aan werkt. Het boek duikt in de rijke geschiedenis van dit bruisende podium: je krijgt een exclusief kijkje achter de schermen met inspirerende verhalen van vrijwilligers, artiesten en bezoekers.
Het jubileumboek verschijnt in 2025 in een exclusieve, gelimiteerde oplage – pre-order nu en verzeker jezelf van een exemplaar!
