Rian Gerritsen speelt in de tragikomische voorstelling In de lift een ambitieuze zakenvrouw die samen met een gevluchte Syrische jongen vast komt te zitten in de lift. Gaandeweg wordt duidelijk hoe ver ze van elkaar vandaan staan, maar direct óók hoeveel overeenkomsten zij hebben.

Veel tekst en weinig ruimte op het toneel. Dat lijkt me een grote uitdaging?

“Ja, het is zeker pittig. Je kunt letterlijk anderhalf uur geen kant op, de lift hangt boven het podium. Daarnaast heeft Annemarie Wisse van Theaterbolwerk Punch een geweldige tekst geschreven, ik wil elke lettergreep goed plaatsen. Mijn personage Frederiek is erg talig, een soort spraakwaterval. Dat vergt opperste concentratie en een goede timing. We werken naar een climax toe en daarvoor bezoek ik de allerdiepste krochten van mijn geest. Ik ben voor elke voorstelling gespannen, wil het graag goed doen. Maar het is vooral een geweldig stuk om in te mogen spelen.”

Frederiek, het personage dat je speelt, is een echte carrièrevrouw. Zijn er overeenkomsten tussen jullie?

“We hebben inderdaad raakvlakken. Net als zij moet ik ook veel ballen in de lucht houden en heb ik te maken met het eeuwige schuldgevoel van een werkende moeder. Frederiek belt vaak met haar zoontje om te kijken hoe het met hem gaat. Dat soort telefoontjes pleeg ik ook regelmatig, net als zoveel vrouwen.”

Vastzitten in de lift met een onbekende, dat is voor veel mensen een nachtmerrie. Ben jij claustrofobisch?

“Een lift kan ik nog wel aan, vast komen te zitten in een kleine grot lijkt me verschrikkelijk. Voor Frederiek speelt er meer, ze zit vast met iemand die ze niet kent en wantrouwt, ze heeft een belangrijke afspraak op haar werk die ze dreigt te missen en het gaat niet goed met haar zoontje. Daar zou iedereen van in paniek raken.”

Het stuk is een aanklacht tegen vooroordelen. Heb jij daar ook mee te maken?

“Iedereen heeft hier last van. Je eerste indruk wordt gebaseerd op dingen die je kent en gewend bent. Het is de kunst daar doorheen te kijken. Dat komt in de voorstelling goed naar voren. Het onderzoekt vooroordelen, cultuurverschillen, en de manier waarop onze samenleving omgaat met mensen die buiten de norm vallen.”

Bron: Janneke Hobo, Brabants Dagblad (geplaatst met toestemming)